Verveling brengt een mens tot warse daden, beweert "de heer" Zuallaert jeroen, die zonet zijn vluchthavenstoel tot slo-mo-glijbaan heeft gepromoveerd. Daarbij vond hij het onontbeerlijk om misbruik te maken van Uwer trouwe Blogger, die tot cameraman werd herleid. Het mediterrane klimaat leidt nu eenmaal tot dergelijke baldadigheden.
Het tafereel ontlokt aan een passerende carrabiniero slechts een geforceerde, geconstipeerde grijns. Met alle Slaven die hier passeren zijn ze hier wel wat meer gewoon. De luchthaven van Triëste, die hoegenaamd niet in de directe omgeving van de eerder genoemde badstad ligt, fungeert immers als een soort sluis voor al wie goedkoop naar de rurale kant van de Adriatische zee wil reizen. Kroatië, Slovenië, Bosnië & Hercegovina, Albanië en Montenegro dus.
Het hoeft niemand te verwonderen dat onze doorgaans zo goedgemanierde Jeroen dergelijk ongein etaleert. Na een busritje van hoop en al 11 uur over een bochtig kustwegje van Split naar Triëste heeft een mens doorgaans niet vast geslapen. Al helemaal niet wanneer de zetel achter jou opgezwolgen wordt door een hoop vet met één voortand en ergens een kies achteraan, die je ten strengste verbiedt je zetel in slaapstand te zetten, terwijl Miss Bigfoot met haar olifantenpoten omhoog te snurken ligt.
Voor de bus in Split (Kroatië) nog maar kon vertrekken, deed Vet al lastig. Jeroen en ik, twee bloedeerlijke en doodbrave jongemannen, hadden onze ticketjes naar Triëste (Italië) mooi op tijd gekocht en cash betaald. Volgens die vodjes hadden wij recht op zitplaatsen 13 en 14, vlak voor de uitgang in het midden van de bus. Nadat we de bagage aan de chauffeur overhandigden, bestegen we moedig en vooral doodmoe de bus. Groot was onze verbazing als we daar, OP ONZE PLAATSEN, een Kroatische boerin zagen kamperen. "Mevrouw, kan het eventueel zijn dat U zich van plaats vergist heeft?" Er volgde een antwoord in het boerinnen - Kroatisch, op smaak gebracht met liters speeksel en het onsmakelijke uitzicht op die ene lange slagtand. Daar ik mijn best deed de braakneigingen onder controle te houden, heb ik amper op de inhoud van haar antwoord gelet. Alleen begreep ik dat Mevrouw het absoluut NIET opportuun vond haar luie reet op de daartoe bestemde zetel te installeren, dus mochten wij brave toeristenstudenten ons een andere, niet legitieme zitplaats opzoeken. We werden nog geruggensteund door een jonge Kroaat, maar de moed zonk ook hem in de schoenen nadat Mevrouw hem kort snauwend van antwoord diende.
We vloekten hard en smerig, in het Nederlands zodat Bolle het niet begreep, maar het maakte geen verschil, ze leek wel vergroeid met die zetel. Dus zetten we ons maar neder op de plaats vlak voor haar, in de hoop dat de buschauffeur het viswijf wel zou corrigeren. Helaas, de man kwam even snel de kaartjes controleren en zette vervolgens koers naar Triëste. Dan maar wachten tot Madame de bus zou verlaten in een van de vele steden die op de route lagen.
De nacht viel, de Berg achter ons legde haar zetels plat. Jeroen volgde haar voorbeeld, maakte het zich gemakkelijk en deed zijn ogen dicht. Uiterst voorzichtig volgde ik zijn voorbeeld, maar nog geen nanoseconde nadat ik mijn zetel in een IETSIEPIETSIE schuinere stand als daarvoor geplaatst had, werd er al hardhandig tegen mijn rugleuning geduwd en getrokken. Het haalde gelukkig niets uit, maar toen er venijnig in mijn arm genepen werd, draaide ik mijn hoofd om, negeerde de samenknijpende maag en begreep wat het Lastig Mens bedoelde. Bon, slapen zonder comfort, het zal me ook wel lukken.
Ettelijke uren later in de nacht zat Hare Vadsigheid nog steeds op de bus, sliep ondergetekende nog steeds niet en was Jeroen al lang aan het dromen over langere krullen op zijn hoofd. De pijn in de rug en de zware oogleden spraken me moed in, en heel geleidelijk duwde ik mijn zetel plat. Een vlugge blik over de leuning wees uit dat ze ook al lang in dromenland vertoefde. Ik kon een luidkeelse vreugde- en victoriekreet maar nauwelijks onderdrukken! De jeugd had gezegevierd!
Natuurlijk was het tegen dan al zo laat, dat de weinige slaap die ik nog kon vangen, me de dag erna niet zou overeind houden. Die laatste drie uurtjes werden ook nog eens abrupt onderbroken bij de grens tussen Kroatië en Slovenië: paspoortcontrole. Als twee enige Belgen, samen met een Sloveense zelfs de enige EU-leden op de bus, hoefden we natuurlijk niets te vrezen. Niettemin konden we het niet laten ons vrolijk te maken over de verschillende waarschuwingen die het grenspostkantoortje droeg. Een van die opschriften maakte duidelijk dat ziek vlees én varkensvlees (sic) niet ingevoerd mochten worden in de Europese Unie. Zou het kunnen? Zouden ze Miss Bigfoot onder genadeloze matrakslagen wegleiden naar een achterkamer om haar aan een kruisverhoor te onderwerpen? De duimschroeven? Waterboarden desnoods? Driewerf helaas, ze lieten haar de grens oversteken…
Het tafereel ontlokt aan een passerende carrabiniero slechts een geforceerde, geconstipeerde grijns. Met alle Slaven die hier passeren zijn ze hier wel wat meer gewoon. De luchthaven van Triëste, die hoegenaamd niet in de directe omgeving van de eerder genoemde badstad ligt, fungeert immers als een soort sluis voor al wie goedkoop naar de rurale kant van de Adriatische zee wil reizen. Kroatië, Slovenië, Bosnië & Hercegovina, Albanië en Montenegro dus.
Het hoeft niemand te verwonderen dat onze doorgaans zo goedgemanierde Jeroen dergelijk ongein etaleert. Na een busritje van hoop en al 11 uur over een bochtig kustwegje van Split naar Triëste heeft een mens doorgaans niet vast geslapen. Al helemaal niet wanneer de zetel achter jou opgezwolgen wordt door een hoop vet met één voortand en ergens een kies achteraan, die je ten strengste verbiedt je zetel in slaapstand te zetten, terwijl Miss Bigfoot met haar olifantenpoten omhoog te snurken ligt.
Voor de bus in Split (Kroatië) nog maar kon vertrekken, deed Vet al lastig. Jeroen en ik, twee bloedeerlijke en doodbrave jongemannen, hadden onze ticketjes naar Triëste (Italië) mooi op tijd gekocht en cash betaald. Volgens die vodjes hadden wij recht op zitplaatsen 13 en 14, vlak voor de uitgang in het midden van de bus. Nadat we de bagage aan de chauffeur overhandigden, bestegen we moedig en vooral doodmoe de bus. Groot was onze verbazing als we daar, OP ONZE PLAATSEN, een Kroatische boerin zagen kamperen. "Mevrouw, kan het eventueel zijn dat U zich van plaats vergist heeft?" Er volgde een antwoord in het boerinnen - Kroatisch, op smaak gebracht met liters speeksel en het onsmakelijke uitzicht op die ene lange slagtand. Daar ik mijn best deed de braakneigingen onder controle te houden, heb ik amper op de inhoud van haar antwoord gelet. Alleen begreep ik dat Mevrouw het absoluut NIET opportuun vond haar luie reet op de daartoe bestemde zetel te installeren, dus mochten wij brave toeristenstudenten ons een andere, niet legitieme zitplaats opzoeken. We werden nog geruggensteund door een jonge Kroaat, maar de moed zonk ook hem in de schoenen nadat Mevrouw hem kort snauwend van antwoord diende.
We vloekten hard en smerig, in het Nederlands zodat Bolle het niet begreep, maar het maakte geen verschil, ze leek wel vergroeid met die zetel. Dus zetten we ons maar neder op de plaats vlak voor haar, in de hoop dat de buschauffeur het viswijf wel zou corrigeren. Helaas, de man kwam even snel de kaartjes controleren en zette vervolgens koers naar Triëste. Dan maar wachten tot Madame de bus zou verlaten in een van de vele steden die op de route lagen.
De nacht viel, de Berg achter ons legde haar zetels plat. Jeroen volgde haar voorbeeld, maakte het zich gemakkelijk en deed zijn ogen dicht. Uiterst voorzichtig volgde ik zijn voorbeeld, maar nog geen nanoseconde nadat ik mijn zetel in een IETSIEPIETSIE schuinere stand als daarvoor geplaatst had, werd er al hardhandig tegen mijn rugleuning geduwd en getrokken. Het haalde gelukkig niets uit, maar toen er venijnig in mijn arm genepen werd, draaide ik mijn hoofd om, negeerde de samenknijpende maag en begreep wat het Lastig Mens bedoelde. Bon, slapen zonder comfort, het zal me ook wel lukken.
Ettelijke uren later in de nacht zat Hare Vadsigheid nog steeds op de bus, sliep ondergetekende nog steeds niet en was Jeroen al lang aan het dromen over langere krullen op zijn hoofd. De pijn in de rug en de zware oogleden spraken me moed in, en heel geleidelijk duwde ik mijn zetel plat. Een vlugge blik over de leuning wees uit dat ze ook al lang in dromenland vertoefde. Ik kon een luidkeelse vreugde- en victoriekreet maar nauwelijks onderdrukken! De jeugd had gezegevierd!
Natuurlijk was het tegen dan al zo laat, dat de weinige slaap die ik nog kon vangen, me de dag erna niet zou overeind houden. Die laatste drie uurtjes werden ook nog eens abrupt onderbroken bij de grens tussen Kroatië en Slovenië: paspoortcontrole. Als twee enige Belgen, samen met een Sloveense zelfs de enige EU-leden op de bus, hoefden we natuurlijk niets te vrezen. Niettemin konden we het niet laten ons vrolijk te maken over de verschillende waarschuwingen die het grenspostkantoortje droeg. Een van die opschriften maakte duidelijk dat ziek vlees én varkensvlees (sic) niet ingevoerd mochten worden in de Europese Unie. Zou het kunnen? Zouden ze Miss Bigfoot onder genadeloze matrakslagen wegleiden naar een achterkamer om haar aan een kruisverhoor te onderwerpen? De duimschroeven? Waterboarden desnoods? Driewerf helaas, ze lieten haar de grens oversteken…
