Harry Brown, een recensie

De ochtend nadat ik deze film samen met een goeie vriendin bekeken had, voelde ik me nog steeds groggy. Wat nu? Ben ik nu echt zo'n teergevoelig watje zoals een van de lezers van deze blog me, zij het in andere woorden, pleegt te noemen? Of heeft deze film nu echt de kwaliteiten om in het hoofd van de kijker te blijven rondspoken?

Een geschikt onderwerp om een recensie over te schrijven, lijkt me. Lees en oordeel zelf:

Harry Brown: emotionele en fysieke uppercut

Uitgekomen in 2009. Van Daniel Barber; met Michael Cain (Harry Brown), Emily Mortimer (Alice Frampton) en Ben Drew (Noel Winters). 

Harry Brown is de eerste langspeelfilm van Daniel Barber, die in 2007 wel al de kortfilm The Tonto Women maakte. Daniel Barber onderneemt nu een poging de zogenaamde wraakengelfilm in een sociaal daglicht te plaatsen en slaagt daar min of meer in.

Het titelpersonage is een gepensioneerde marinier die het einde van zijn dagen aan het bed van zijn comateuze echtgenote of achter het schaakbord met zijn vriend Leonard slijt. Hij betrekt een grauw appartementje in een troosteloos woonblok in Londen. Op weg naar het ziekenhuis of de kroeg moet hij omlopen, want de voetgangerstunnel onder een drukbereden baan is zowat de uitvalsbasis van de bende van Noel Winters, een van de vele jeugdbendes die Londen teisteren.

De grimmige realiteit van de jeugdcriminaliteit in de 21^e eeuw wordt door Winters en co treffend ingevuld. Onschuldige burgers worden voor de kick in elkaar gestampt, een moeder met kinderwagen wordt meedogenloos afgeknald, buurtbewoners worden bloedig geterroriseerd… Daniel Barber schuwt het gewelddadige realisme helemaal niet. Niettemin lijkt het hoofdpersonage zich daar weinig van aan te trekken.

Op een nacht wordt Harry echter wakker gebeld door het ziekenhuis. Zijn vrouw is stervende, maar door de omweg kan hij haar geen laatste groet meer brengen. Niet veel later wil zijn enige vriend Leonard het geboefte voor het langdurige gepest straffen, maar de overmacht is te groot en hij komt op een gruwelijke wijze om. 

Iets knapt bij Harry wanneer hij het nieuws verneemt. Zijn verleden bij de marine komt bovendrijven en hij rolt de mouwen op. Als een ware vigilante kuist het oudje zijn buurt op, maar komt daarbij in aanraking met de arm der wet…

Met Harry Brown heeft debutant Barber een uiterst grauwe en harde film neergepoot, die echter zijn voeling met de sociale context dreigt te verliezen zodra Harry dirty wordt. De achtergestelde situatie van de buurt, de criminele jeugd en machteloze burgers worden overschaduwd door de wraakacties van de gepensioneerde marinier. De focus ligt iets te nadrukkelijk op het geweld en iets te weinig op de maatschappelijke achtergrond. Het anders relatief rechtlijnige verhaal meandert ook te sterk op het einde om nog geloofwaardig te blijven. Niettemin raakt Daniel Barber een heel relevant thema aan: het arbitraire geweld en terreur van jeugdbendes en de onmacht (onwil?) bij de politie om daar iets aan te veranderen. 

Laat het duidelijk zijn, Harry Brown is niet geschikt voor de kijker met een zwakke maag of teergevoelig hartje. Door middel van duistere, grimmige, gewelddadige, brutale en soms ook ingetogen scènes grijpt de film de kijker van bij het begin naar de keel en knijpt die langzaam dicht, om enkel op het einde de greep even te lossen.

Harry Brown geeft de toeschouwer zowel een emotionele als fysieke uppercut van formaat, maar breekt net geen tanden. 

Trailer (YouTube)