Een extreme sport, paintballen. De bedoeling van deze sport volgens Paintball Gent: je tegenstander raken met een verfballetje, afgevuurd uit een luchtdrukpistool. Je tegenstander "raken" dus. Of beter: de ongelukkige die zich jouw tegenstander mag noemen, trakteren op een spervuur gekleurde bolletjes, die met een snelheid van om en bij de 91 meter per seconde uitgebraakt worden…
Niet zo lang geleden had ik nog eens het eer en genoegen om 's avonds met 39 andere agressievelingen alle frustraties die deadlines, ex-vriendinnen en het openbaar vervoer opgewekt hadden, af te reageren in een oude fabriekshal. Een paar oude zaalvoetbalschoenen zonder enige vorm van grip, een sportshort, een spuuglelijk blauwe overall, een zwart, hoogst oncomfortabel masker en een verfspuitend geweer, geladen met zo'n 150 verfkogels, meer heeft een mens niet nodig om eens drie uurtjes lang zijn soortgenoten goed pijn te doen.
Alvorens wij woestelingen op ons speelterrein losgelaten werden als een doorgedraaide bende Servische hooligans, kregen we enkele "veiligheidsinstructies" mee. Minimumafstand om op iemand te schieten: 10 meter. Masker ten allen tijde ophouden. Niet schieten in safety-zone. Blah blah, bleh bleh. De spelregels werden ook nog even kort voorgesteld: geraakt door een paintball? Veld verlaten, geen informatie over vijandelijke locaties meedelen aan ploeggenoten. Lader leeg? Veld verlaten, herladen in safety-zone en terug naar je oorspronkelijke positie keren.
Na de briefing van een minuut of tien mochten beide ploegen het veld op. Testosteron hing overal in de lucht. Spieren werden opgespannen, de voeten schrap gezet. De blik gericht naar de overkant van de hal. Het paintballgeweer gevaarlijk op een ploeggenoot gericht. Stilte voor de storm… Na het fluitsignaal van de scheidsrechter, die op zijn dooie gemak op een stoeltje de gekleurde chaos in ogenschouw probeert te nemen, zoeven honderden verfbolletjes door de lucht die in het beste geval openspatten op houten obstakels, nagebouwde bunkers en huizen. Spatten ze op jou open, dan zal je het geweten hebben. Een lekkere verfvlek op je overall, een stekende pijn op het moment van inslag en een nauwelijks ingehouden pijnkreet, het zijn enkele symptomen van een clean hit.
Iedereen spurt naar voor, op zoek naar de dichtstbijzijnde schutting. De eerste slachtoffers vallen, geraakt in het gezicht, op de torso of op het wapen zelf. Teleurstelling en gevloek wanneer een slachtoffer, met zijn rechterhand in de lucht als symbool voor: "ik mag niet meer meedoen", op weg naar de safety-zone nog minstens vijfhonderd keer op het lijf getroffen wordt. Niets zo verleidelijk als een eenvoudig doelwit dat niet mag terugschieten. Al snel wordt duidelijk dat niemand zich houdt aan de 10 meter-regel. De drang om de trekker over te halen als je net achter een nietsvermoedende vijand komt geslopen, is dan ook té groot. Dat jouw slachtoffer de komende acht maanden dan niet meer deftig op een stoel zal kunnen zitten, kan je gene ene moer schelen. BLAUWE PLEKKEN, DAT MOETEN WE ZIEN!
Paintball Gent claimt de grootste indoorhal in België te hebben, dat zal misschien wel kloppen, maar in volle spurt, veroorzaakt door de angst om een van die rottige paintballs tegen je lijf te krijgen, steek je die grootste zaal toch wel over in een tiental seconden. Op dat moment besef je dat jouw schoenen, deels door al die opengespatte paintballs op de vloer, absoluut geen grip meer hebben, waardoor je alleen maar kan stoppen door tegen een houten huis of een hoop autobanden te knallen, waarbij je jouw locatie direct verraadt, met een lading paintballs naar je hoofd als gevolg.
Twintig tegen twintig, zo speelden we het spel die donkere, besneeuwde vrijdagavond in Gent. Hard tegen hard, met de inbreng van een rasechte militair. Één groepslid vuurde in die drie uur ongeveer 650 paintballs af, maar kon achteraf niet met zekerheid zeggen dat hij iets anders dan hout en baksteen geraakt had.
Over één ding was iedereen het echter eens: de dag erna kan je alle paintballs waarmee je onzacht in aanraking gekomen was, tellen aan de blauwe plekken op je lijf. En met een beetje pech heb je een pijnlijke schouder van iedere spurt te moeten afremmen met een gemene boenk tegen zo'n houten rotobstakel…
Zalige sport, paintball!
Niet zo lang geleden had ik nog eens het eer en genoegen om 's avonds met 39 andere agressievelingen alle frustraties die deadlines, ex-vriendinnen en het openbaar vervoer opgewekt hadden, af te reageren in een oude fabriekshal. Een paar oude zaalvoetbalschoenen zonder enige vorm van grip, een sportshort, een spuuglelijk blauwe overall, een zwart, hoogst oncomfortabel masker en een verfspuitend geweer, geladen met zo'n 150 verfkogels, meer heeft een mens niet nodig om eens drie uurtjes lang zijn soortgenoten goed pijn te doen.
Alvorens wij woestelingen op ons speelterrein losgelaten werden als een doorgedraaide bende Servische hooligans, kregen we enkele "veiligheidsinstructies" mee. Minimumafstand om op iemand te schieten: 10 meter. Masker ten allen tijde ophouden. Niet schieten in safety-zone. Blah blah, bleh bleh. De spelregels werden ook nog even kort voorgesteld: geraakt door een paintball? Veld verlaten, geen informatie over vijandelijke locaties meedelen aan ploeggenoten. Lader leeg? Veld verlaten, herladen in safety-zone en terug naar je oorspronkelijke positie keren.
Na de briefing van een minuut of tien mochten beide ploegen het veld op. Testosteron hing overal in de lucht. Spieren werden opgespannen, de voeten schrap gezet. De blik gericht naar de overkant van de hal. Het paintballgeweer gevaarlijk op een ploeggenoot gericht. Stilte voor de storm… Na het fluitsignaal van de scheidsrechter, die op zijn dooie gemak op een stoeltje de gekleurde chaos in ogenschouw probeert te nemen, zoeven honderden verfbolletjes door de lucht die in het beste geval openspatten op houten obstakels, nagebouwde bunkers en huizen. Spatten ze op jou open, dan zal je het geweten hebben. Een lekkere verfvlek op je overall, een stekende pijn op het moment van inslag en een nauwelijks ingehouden pijnkreet, het zijn enkele symptomen van een clean hit.
Iedereen spurt naar voor, op zoek naar de dichtstbijzijnde schutting. De eerste slachtoffers vallen, geraakt in het gezicht, op de torso of op het wapen zelf. Teleurstelling en gevloek wanneer een slachtoffer, met zijn rechterhand in de lucht als symbool voor: "ik mag niet meer meedoen", op weg naar de safety-zone nog minstens vijfhonderd keer op het lijf getroffen wordt. Niets zo verleidelijk als een eenvoudig doelwit dat niet mag terugschieten. Al snel wordt duidelijk dat niemand zich houdt aan de 10 meter-regel. De drang om de trekker over te halen als je net achter een nietsvermoedende vijand komt geslopen, is dan ook té groot. Dat jouw slachtoffer de komende acht maanden dan niet meer deftig op een stoel zal kunnen zitten, kan je gene ene moer schelen. BLAUWE PLEKKEN, DAT MOETEN WE ZIEN!
Paintball Gent claimt de grootste indoorhal in België te hebben, dat zal misschien wel kloppen, maar in volle spurt, veroorzaakt door de angst om een van die rottige paintballs tegen je lijf te krijgen, steek je die grootste zaal toch wel over in een tiental seconden. Op dat moment besef je dat jouw schoenen, deels door al die opengespatte paintballs op de vloer, absoluut geen grip meer hebben, waardoor je alleen maar kan stoppen door tegen een houten huis of een hoop autobanden te knallen, waarbij je jouw locatie direct verraadt, met een lading paintballs naar je hoofd als gevolg.
Twintig tegen twintig, zo speelden we het spel die donkere, besneeuwde vrijdagavond in Gent. Hard tegen hard, met de inbreng van een rasechte militair. Één groepslid vuurde in die drie uur ongeveer 650 paintballs af, maar kon achteraf niet met zekerheid zeggen dat hij iets anders dan hout en baksteen geraakt had.
Over één ding was iedereen het echter eens: de dag erna kan je alle paintballs waarmee je onzacht in aanraking gekomen was, tellen aan de blauwe plekken op je lijf. En met een beetje pech heb je een pijnlijke schouder van iedere spurt te moeten afremmen met een gemene boenk tegen zo'n houten rotobstakel…
Zalige sport, paintball!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten